Assemblage tekniği, sanat dünyasında oldukça geniş bir alanda kullanılan ve farklı disiplinleri bir araya getiren bir sanat uygulamasıdır. Bu teknik, genellikle üç boyutlu bir görsel düzenleme yöntemi olarak tanımlanır ve çeşitli malzemelerin, nesnelerin veya buluntuların bir araya getirilmesiyle oluşturulan yapıtları içerir. Assemblage, özellikle çağdaş sanatın bir parçası olarak öne çıkmış olsa da, kökenleri 20. yüzyılın başlarına dayanmaktadır.
Bu tekniğin temelinde, farklı malzemelerin, nesnelerin veya buluntuların bir araya getirilerek yeni bir bütün oluşturulması yatar. Assemblage, heykel, resim, enstalasyon sanatı, kolaj gibi farklı sanat disiplinlerinde kullanılabilir. Özellikle Dadaizm, çağdaş sanatın evriminde önemli bir rol oynamış ve assemblage tekniği bu hareketin önde gelen bir parçası olmuştur.
Assemblage tekniği, 20. yüzyılın başlarında özellikle Dadaist sanatçılar tarafından benimsendi. Dadaizm, savaş sonrası dönemin yıkıcılığına ve çılgınlığına bir tepki olarak ortaya çıkmış bir sanat hareketidir. Dadaist sanatçılar, toplumun ve savaşın absürtlüğünü vurgulamak için geleneksel sanat formlarını reddettiler ve rastgele nesneleri, buluntuları ve malzemeleri kullanarak yeni yapıtlar oluşturmayı tercih ettiler.
Önemli Dadaist sanatçıların bazıları şunlardır:
-
Marcel Duchamp: Assemblage tekniğinin öncülerinden olan Duchamp, “ready-made” olarak adlandırdığı hazır nesneleri sanat eserlerine dönüştürerek ve onları yeni bağlamlar içinde sergileyerek assemblage tarzına katkıda bulunmuştur. Örneğin, ünlü eseri olan “Fountain” (Çeşme), bir pisuarın sanat eseri olarak sunulmasıyla dikkat çekmiştir.
-
Kurt Schwitters: Alman sanatçı Schwitters, kolaj ve assemblage tarzında önemli eserler üretmiştir. “Merzbau” adını verdiği büyük ölçekli enstalasyonları, rastgele bulduğu nesneleri ve malzemeleri kullanarak oluşturmuş ve farklı katmanları bir araya getirerek kendine özgü bir estetik yaratmıştır.
Assemblage tekniği, Dadaizm’in yanı sıra çağdaş sanatın birçok dalında da kendine yer bulmuştur. Özellikle heykel sanatında, farklı malzemelerin bir araya getirilmesiyle heykellerin oluşturulması sıkça görülür. Metal, ahşap, cam, plastik gibi malzemelerin kombinasyonuyla sanatçılar, çağdaş konuları ve toplumsal mesajları aktaran yapıtlar ortaya koyarlar.
Bununla birlikte, assemblage tekniği sadece heykelde değil, resimde de kullanılmaktadır. Bazı sanatçılar, tuvale ya da başka bir zemin üzerine farklı materyalleri yapıştırarak veya yerleştirerek yeni bir görsel kompozisyon oluştururlar. Bu, geleneksel resim anlayışını sorgulayan ve yeni bir ifade biçimi arayışında olan sanatçıların tercih ettiği bir yöntemdir.
Assemblage tekniğinin enstalasyon sanatında da yaygın olarak kullanıldığını belirtmek gerekir. Sanatçılar, belirli bir mekana birden fazla nesne veya malzeme yerleştirerek izleyiciyi etkilemeyi ve belirli bir atmosfer yaratmayı amaçlarlar. Bu enstalasyonlar genellikle izleyici ile etkileşime girerek onları düşündürmeyi ve duygusal bir deneyim yaşatmayı hedeflerler.
Sonuç olarak, assemblage tekniği, sanat dünyasında çok yönlü bir şekilde kullanılan bir tekniktir. Heykel, resim, enstalasyon sanatı gibi birçok alanda sanatçıların ifade biçimi olarak kendine yer bulmuş ve sanatın sınırlarını genişletmiştir. Nesnelerin ve malzemelerin beklenmedik bir şekilde bir araya getirilmesiyle ortaya çıkan yapıtlar, izleyicilerde derin düşünceler uyandırabilir ve sanatın gücünü farklı bir perspektiften deneyimlemelerini sağlayabilir.